Onder de vele 40 plussers bevinden zich enorm veel mensen die onnodig in een uitkering zitten.
Zij willen zich dolgraag nuttig maken in de maatschappij maar worden geblokkeerd. Het zijn mensen die veel persoonlijke en professionele levenservaring genieten maar door de maatschappelijke structuur van geldafhankelijkheid zich amper kunnen ontplooien. Er zijn in ons bestaan een aantal zaken economisch vastgelegd waar men aan moet voldoen met geld. Om eraan te voldoen moet men solliciteren in de beperkt overgebleven ruimte van werkgelegenheid voor deze doelgroep, of leven van een uitkering. De grote knelpunten die mensen in een uitkering houden zijn vooral de lasten van huisvesting.
Bevrijden van last
Als deze concrete groep mensen (tijdelijk) “bevrijd” zou worden van deze geldgedreven verplichtingen dan zou men al snel de emotionele en intellectuele ruimte krijgen om zich te richten op concrete waardecreatie. Dat was oorspronkelijk ook de gedachte achter het concept “uitkering”. Nu blijken financiële verplichtingen een molensteen die de vooruitgang in de weg staan. De uitkering is als enige redmiddel voor handen. De combinatie van de verplichtingen en redmiddel staat de individuele zelfontplooiing structureel in de weg.
Waardecreatie is de basis van het ontwikkelen van een nieuwe economie. Het staaft zich op de leiderschap discipline van verandering. Daarvoor is ruimte in tijd en emotionele vrijheid nodig die niet door het huidige korte termijn systeem wordt gegund. In elke vorm van ondernemerschap geldt de incubatietijd van minstens 6 maanden om tot eerste resultaten te kunnen komen, mits men zich er volledig voor kan inzetten. En dan nog is er geen stabiele situatie, alleen tekenen van opbouwende vooruitgang en kleine successen. De druk om aan groeiende maandelijkse verplichtingen te voldoen, schulden af te lossen die zich automatisch opbouwen door de geldgedreven maatschappij, en sollicitatieverplichtingen die onbevredigende resultaten opleveren, zorgen ervoor dat de aandacht niet gaat naar waardecreatie maar overleven. Daardoor lopen de maatschappelijke lasten op door te lang verblijf in een uitkering waardoor de bureaucratie zich verder verhardt in plaats van vermenselijkt. Het zijn niet alleen de maatschappelijke lasten die een probleem zijn maar de uitzichtloosheid van deze groep uiterst waardevolle mensen zorgt voor gezondheid problemen, psychische klachten, verslavingen, echtscheidingen en vele andere uitingen van depressie en chaos. In een economie met permanente groeiambities is dit geen manier om met mensen om te gaan. Dat doet men dan ook zo min mogelijk en tracht oplossingen te vinden in meer belastingen, automatisering en een nieuwe golf van speculatie rond materiële belangen.
Spanningsveld en de Stad van Morgen
Stad van Morgen probeert al jaren om in dit spanningsveld tussen menselijkheid en materialisme, geldafhankelijkheid en waardecreatie een rol te spelen door de beoogde groep te betrekken bij de Sustainocratische processen van de Stad van Morgen. Door de druk van de korte termijn financiële verplichtingen raken we steeds onze mensen kwijt. Niet omdat ze elders terecht zijn gekomen maar omdat ze in permanente onrust verkeren. We hebben gezocht naar alternatieve woonruimte in de leegstand die zich ontwikkelde maar kregen geen steun van de instanties die de dode stenen nog steeds waardevoller achten dan de menselijke creativiteit. Er zijn nog steeds genoeg speculanten die panden willen benutten voor hotelruimte of verbouwing naar dure appartementen. Met die lucratieve perspectieven gaan gemeentes, vastgoedeigenaren of bedrijven en banken liefdevoller om met de stenen dan de mensen. Ook de belastingvoordelen van tijdelijke leegstand zijn groter dan de risico’s op gebied van werken in de maatschappelijke sector. Veel stichtingen in de sector van hulpverlening gaan onderuit door gebrek aan subsidies en de hoogte van huurlasten. Ook worden veel te veel mensen uit hun huis gezet door betalingsachterstand terwijl men misschien al decennialang actief aan het afbetalen was. Ondertussen groeit het dwangmatige geldvermogen van Nederland in handen van enkelingen terwijl het creatieve vermogen zit weg te kwijnen thuis omdat de kansen van zelfontwikkeling zijn ontnomen.
STIR Eilanden van emotionele rust en productiviteit
De laatste jaren heeft de Stad van Morgen projecten voorgesteld aan gemeentes die te maken hadden met leegstand in oude, vrijkomende kloostergebouwen of kazernepanden. De panden liggen veelal wat afgezonderd en worden bewoond door enkele bejaarde mensen van een oude religieuze ordes. Voor veel gemeentes zijn de panden een last wegens onderhoud kosten terwijl soms de bewoonbaarheid te betwisten is wegens asbest, achterstallig onderhoud of te hoge leefbaarheid lasten in de context van deze tijd. Stad van Morgen doet dan ook het aanbod om de panden niet over te nemen maar op te nemen in een functionele coöperatie, een STIR eiland voor mensen die niet in een uitkering thuishoren maar rust en tijd nodig hebben om zichzelf weer te hervinden zonder de negatieve prikkels van de economische wereld.
Het lange termijn gebruiksrecht, de onderhoudsverplichtingen en stimulans voor menselijke creativiteit en productiviteit worden dan ondergebracht in een samenwerkingsverband tussen de overheid en Stad van Morgen. Voor de overheid halveren zich de som van de lasten (uitkeringen + gebouw lasten) terwijl de betrokken mensen een onderkomen krijgen in een omgeving van zelfredzaamheid, samenwerking en waardecreatie. De waardecreatie komt eerst ten goede van de huisvesting en leefgemeenschap om daarna zich verder uit te breiden naar productiviteit voor een bredere inzet. Mensen die hun eigenwaarde weer hervinden ontwikkelen zich positief en productief zonder zich meteen te verplichten naar de wereld van de geldstandaard. Misschien is men eerst op zoek naar nieuwe of verborgen talenten die meer passend zijn bij de eisen van deze tijd. Leerwegen en diversiteit van activiteiten zijn belangrijk in het centrum om een ieder de kans te geven zich zoveel mogelijk te kunnen (her)ontdekken. Steeds blijft er een stip op de horizon waar projecten aan worden ontleend die de expertise benutten die aanwezig is. Die projecten zijn altijd verbonden aan Sustainocratisch gedachtegoed en beperken zich niet tot het centrum alleen maar het hele gebied waar de coöperatie dienstbaar aan is.
De deelnemers verblijven niet voor onbepaalde tijd in het centrum. Men bouwt krachten op tot het moment dat men weer ambities waar kan gaan maken. Dat is het moment dat men weer uitvliegt naar de grote wereld van variatie, groei en uitdaging.
Gebiedvoorbeelden
Zo hebben we een aantal gebieden gezien maar kwamen steeds weer oude dogma’s tegen die onoverkomelijk bleken, zelfs in een samenwerkingsconstructie:
- Economische dogma’s: overdracht belang tegen geldelijke vergoeding waarbij meestal ook enkele andere dogma’s overgedragen worden die ontwikkeling bemoeilijken
- Bestuurlijke dogma’s: zoals monumenten zorg bepalingen die zo op de detail zijn beschreven dat er geen zelfredzaamheid noch redelijke onderhoud activiteiten te plannen zijn zonder exorbitante kosten en bureaucratische relaties. Maar ook allerlei beperkingen wegens oude problemen die een rol spelen (oude tuinen, bodemvervuiling, bewoonbaarheid beperkingen, enz)
- Religieuze dogma’s: wens om bepaalde stromingen in stand te houden met bijbehorende verplichtingen
Het gebouw moet (deels) bewoonbaar zijn, over voldoende land beschikken voor zelfredzaamheid in voedsel en energie voorziening, en voldoende vrijheid bieden voor eigen inzichten en projecten. Natuurlijk kunnen we rekening houden met historische banden en respectvolle afspraken maken mits deze de doelstelling en werkwijzen niet in de weg staan. In juiste gebouwen combineren wij scholing voor volwassen met zelfredzaamheid projecten voor 40 plussers. In principe zouden we een gebouw per middelgrote gemeenschap (200K tot 400K bevolking) willen benutten nadat we eerst de formule hebben bewezen. We zouden op menselijkheid ook de STIR lus toepassen.
Nu hebben wij het gebied van de Genneper Parken (Eindhoven) op het oog, rondom het Milieu Educatie Centrum.
Jean-Paul Close
jp@stadvanmorgen.com
Stad van Morgen 